CU M’AVIA DDIRI
Cu m’avia ddiri
cu m’avia ddiri
ca nun puozzu abbrazzari i me figghi,
né spupazzarimi i picciriddi,
né iri a truvari a vicciaredda ri me matri.
Cu m’avìa ddiri ri virriri i vicciarieddi morriri suli
senza nuddu ca ci teni a manu:
u maritu morriri senza mugghieri,
u frati senza suoru,
a matri senza figghi,
i ddutturi morriri ‘nsiemi e malati.
Cu m’avìa ddiri
ri nun putiri sentiri u ciauru ro mari,
ri nun putiri pigghiari ‘n cafè c’amici,
ri sentiri ca c’e genti ca nun si po’ accattari u pani.
Ricunu ri nun sciri picchì nall’aria
c’è ‘n’animaluzzu nicu nicu ca ristau senza casa
e cerca riparu na ll’uomu.
Ma picchì, m’addumannu, è senza casa?
La distrussi ‘ntemporali?
Fu u troppu vientu ca ci scummigghiau u tettu?
No, fu l’uomu ca ddistrussi unni abitava
picchì si criri ca po’ fari e sfari chiddu ca voli.
Ora cianciemu tutti, cianciemu e ni cappuliamu.
E ppoi, dduoppu ca n’asciucamu i lacrimi,
chi fa? accuminciamu ddacccapu?
Ricuminciamu a bbilinari l’aria, u mari e a terra?
E a bbruciari i vosca?
Intantu zittu zittu n’animaluzzu nicu nicu ni rici:
viri ca tu nun si u Patrieternu,
né si megghiu ri l’autri animali ca campunu ‘nta terra,
anzi ascuta a mia, vuliennuci arragghiunari, viri ca
si nuddu ammiscatu cu nnenti.
Paolo Tiralongo
